1823-2013: 190 χρόνια εμφύλιος πόλεμος!!!

Πολιτισμός –λένε- παράγεται από έναν λαό όταν αυτός είναι εγκατεστημένος, δεν είναι σε διωγμό και δεν είναι σε πόλεμο. Προφανώς, δε μπορείς να παράγεις πολιτισμό όταν είσαι «τσιγγάνος». Όταν μετακινείσαι δε μπορείς να γίνεις μέρος του περιβάλλοντος σου και συνεπώς λίγα πράγματα μπορείς να κάνεις για να το επηρεάσεις. Αντίστοιχα, προφανώς δε μπορεί να παράγει πολιτισμό ένας λαός σε διωγμό όταν το πρώτο που καλείται να υπερασπιστεί είναι η υπόστασή του από τον διώκτη του. Τέλος, όταν είσαι με πόλεμο, όλες οι παραγωγικές δυνάμεις και η φαιά ουσία «κατευθύνεται» στο πώς θα καταστρέψεις τον αντίπαλο και όχι πώς θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος.

Όσο περνούν τα χρόνια, αυτό το τελευταίο για την «εμπόλεμη κατάσταση» μου τριβελίζει το μυαλό.

Ποια είναι η σχέση του Έλληνα με την εμφυλιοπολεμική πρακτική και συμπεριφορά; Από μικρός θυμάμαι τις ιστορίες με τον «γάιδαρο» και τον «μουσουλμάνο». Στην πρώτη περίπτωση, αυτό που ενόχλησε ήταν το γεγονός ότι ο «άλλος» Έλληνας είχε γάϊδαρο, ενώ ο ήρωάς μας, όχι. Και έπρεπε να τιμωρηθεί, με το να του ψοφήσει ο γάϊδαρος. Στη δεύτερη ιστορία, όσο κι αν προσπαθούσε ο Τούρκος να «βάλει κάτω» τον Έλληνα δεν τα κατάφερνε. Μόλις οι Έλληνες που τον πάλευαν έγιναν δύο, η νίκη του ήταν σίγουρη. Άφησε τη διχόνοια να κάνει τη δουλειά της.

Είμαστε ένας λαός, που ο «εμφύλιος πόλεμος» είναι στην καθημερινότητά μας: Στην ουρά στο φαρμακείο, στο φανάρι, στο πλατφόρμα πρίν την επιβίβαση στο τραίνο, στο... στο… στο..!

Μεγαλώνοντας και μελετώντας ιστορία έμαθα ότι ο πρώτος εμφύλιος μετά την επανάσταση του 1821, ήταν το ’23 και ο δεύτερος το ’24. Και να φανταστεί κανείς, ότι ακόμα δεν υπήρχε επίσημο Ελληνικό κράτος. Με αιτία, τα οφίκια. Τη μάσα. Την κουτάλα. Κατά τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν ο «μουλωχτός» εμφύλιος, μεταξύ των αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΔΕΣ-ΕΛΑΣ), για το ποιος είναι πιο πατριώτης και ποιος σκοτώνει καλύτερα του Γερμανούς κατακτητές. Και βέβαια ήταν η αρχή του κανονικού εμφυλίου, που αποτελείωσε τη χώρα.

Εν τω μεταξύ είχαν γίνει άλλοι «μουλωχτοί» εμφύλιοι που ξεπερνούσαν κατά πολύ την πολιτισμένη πολιτική αντιπαράθεση και έφταναν ακόμα και στην ανοικτή δίωξη και γιατί όχι, στη φυσική εξόντωση του αντιπάλου. Η διάχυση αυτή της έχθρας στο πόπολο ήταν μαεστρικά μεθοδευμένη από το πολιτικό προσωπικό, ώστε ο αντίπαλος να θεωρείτε μίασμα, αν όχι και εχθρός του κράτους και του λαού. Ιδού μερικά παραδείγματα αυτών των δίπολων:

• Καποδίστριας-Δηληγιάννηδες
• Τρικούπης-Δηλιγιάννης
• Βενιζελικοί-Αντιβενιζελικοί
• Πρόσφυγες-Ελλαδίτες
• Μεταξικοί-Κομμουνιστές
• ΕΔΕΣ-ΕΛΑΣ
• ΕΛΑΣ-Γερμανοτοσλιάδες
• Μικρό διάλλειμα για τον κανονικό εμφύλιο.
• Πατριώτες-Κομμουνιστές
• Ένωση Κέντρου-Παλάτι
• Καραμανλής -Παπανδρέου
•  Εθνοσωτήριος-Κομμουνιστικός κίνδυνος
• Δεξιά-Αριστερά
• Παπανδρέου-Μητσοτάκης
• Δραχμή-Ευρώ
• Μνημονιακοί-Αντιμνημονιακοί

Αδιαλείπτως και από ιδρύσεως, το «χαράκωμα» που χωρίζει τους Έλληνες σε μιάσματα και πατριώτες είναι εδώ και επηρεάζει τις τύχες μας. Αυτή η εμμονική -και άξια ψυχαναλυτικής ανάλυσης έχθρα μεταξύ μας- κατευθύνει όλη μας την ενέργεια στην καταστροφή του «άλλου». Λίγο μας νοιάζει αν αυτός ο άλλος είναι καλύτερος από εμάς –και ενίοτε χρησιμότερος. Το σημαντικό είναι να τον καταστρέψουμε. Να προβληθούμε μέσα από την αποδόμησή του. Όχι από τη δική μας αξιοσύνη.

Η αγαπημένη μου στήλη στο «Κ» της Κυριακάτικης Καθημερινής, είναι αυτή που λαμβάνει συνεντεύξεις Ελλήνων της διασποράς, που μεγαλουργούν στο περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Που καταλήγουν όλοι; Στο ότι τα κράτη της Εσπερίας, παρέχουν στους συμπατριώτες μας τη βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη και την πρόοδο. Που δεν είναι άλλη από την αξιοκρατία. Αυτή η αξία, είναι η βασικότερη κοινωνική παράμετρος λειτουργίας ενός ευνομούμενου κράτους δικαιοσύνης και του συνεπακόλουθου αισθήματος ασφάλειας που αυτή τροφοδοτεί στον κοινωνικό ιστό.

Στη δική μας κοινωνία, η χαρά του διπλανού είναι αφορμή για την εκδήλωση των ταπεινότερων αισθημάτων. Κανένας δεν έχει πιάσει μια δουλειά γιατί το άξιζε. Όλοι είναι «γλύφτες», έχουν «γνωστό», έχουν «ωραίο μπούστο», τους «κάθονται». Το 2σέλιδο βιογραφικό σπάνια ο λόγος της πρόσληψης. Και όταν υπάρχουν αναφορές σε αυτό, τότε «ο Γιαννάκης μου έχει μεγαλύτερο βιογραφικό-γιατί δεν έχει δουλειά;»

Έτσι, και αφού αυτές είναι οι παραδοχές της επιτυχίας του άλλου, αυτές τις αξίες παλεύουμε να προσθέσουμε στο βιογραφικό μας. Οι τακτικές που χρησιμοποιούμε για την επίτευξη του στόχου είναι το γλύψιμο, ο γνωστός και η προκλητική εμφάνιση. Με αποτέλεσμα η ανακύκλωση της αναξιοκρατίας να αποδομεί το αίσθημα δικαιοσύνης και ο κύκλος της αναξιοπρέπειας καθίσταται ο καμβάς πάνω στον οποίο λειτουργεί η κοινωνία, οι επιχειρήσεις, το κράτος.

Είναι παρανοϊκό. Είναι Ελληνικό. Είναι ο διαρκής, άτυπος, υποβόσκων εμφύλιος πόλεμος.

Εκεί πρέπει να ρίξουμε την προσοχή μας. Αυτό το "καρκινικό" χαρακτηριστικό της εθνικής διχόνοιας πρέπει να σταματήσει. Αυτό ρουφάει κάθε ικμάδα τους Έθνους.